Ne çok hata yapmışım. Kendime saygım var diye, bana saygı duymayanlara da saygı duymuşum. Ne çok koşmuşum. Ne çok sevmişim. Çok iyi olmuşum. Her zaman çok iyi. Dört yıl. Kocaman dört yıl. Beni hiç sevmeyen birini sevmişim. Onunla hayaller kurmuşum. Beni istemediğini görmemişim. Beni istemiyor diye kendime güvenimi yitirmişim. Dört sene, ona zarar vermeden sevmişim, dokunamadan, bolca ağlayarak. Aşık olmuş, arzulamış, saygı duymuş, beğenmişim. Belki halâ
.Ne önemi var. Annem dahil herkesi kendimden önde tutmuşum. Kendime çok saygı duymuşum şüphesiz, kıymette vermişim. Ama yeterince sevmemişim. Herkesi çok sevmişim....Saf gibi beklemişim kapalı kapıların önünde, aralarla belki diye .Arzulanmışım, hayran olunmuş.Ya sevgi
Sevilmek, sayılmak istemişim. Ben çok sevmişim. İyi insan ve dost olmuşum. Günde 5 kez aramışım ihtiyacı olanları. Kimseye yüz çevirmemişim. Ne olmuş? ?!Sonu ne olmuş.
Yaralar her yerimde. Kalp parça parça. Annemden, ve hiç kimseden sevgi beklentim kalmadı artık. O kadar alıştım ki tek başınalığıma. ..Umurumda değil dünya. İçimdeki romantik, tatlı, iyi kalpli, pamuk kadın öldü. İçimdeki beş yaşındaki kız çocuğu ise. ..Onu bir daha göreceğimizi sanmıyorum. Tek istediği sevilmekti.
Hoşkalın..
Comments