Bu şehirde nefes almanın en iyi yönlerinden biri, senin de aynı şehirde olman.
Öyle değil mi? Mutlaka söylediniz bu cümleyi, annenize, aşkınıza, sevdalınıza, dostunuza, sevgilinize, öğretmeninize, arkadaşınıza. .Ben de az da olsa söyledim. Bu mektup yine ona. .
Senin Aşkınla başladım yazmaya. Çocukken de yazardım, ama içimdeki yazar kadın karasevda nedeniyle çıktı geldi hayatıma. Senin gibi ona da hoşgeldin dedim.İlk kez bana çok benzediğini düşündüğüm biri vardı karşımda. Onu sevdikçe daha çok sevdim kendimi. Bilirdim, aşklarını, anlatırdın. Ona rağmen sevmeye devam ettim seni. Hiç yük olmadım. 50 kuruşla devam ettim günlerce aç kaldım çıkmadı sesim. İstemedim aramadım. Sen başkalarına açtın belki kapını,yine de sevdim. Sonra gittim sessizce.
Şimdi İstanbul dan ayrılmak zorundayım. Suyu akmayan, soğuk bir eve gitmek, aynı filmi tekrar görmek, güçlüsün demesin artık kimse, çünkü insanım, hakediyorum ben de fazlasıyla ilgiyi, sevgiyi ,pamuklara sarılmayı. Seni sevdikçe, kendimi sevdim ve seviyorum halâ kendimi. Kendimi daha çok seviyorum Ve kabul ediyorum artık.
Sen korkarsan birgün, göğe bak. ..Hisset yanında olsa ne derdi bana diye.
Affettim seni,sadece bana beni sevmediğini söyleseydin, bu kadar da kalmazdım belki. Çok acıttın ama artık kızgın, kırgın değilim sana.
Belki para, belki statü onlar yok bende. Kocaman kalp, ve yürek var yerlerinde; bir de karakter.
Şimdi, sen gülümse. ..
Bu şehirden gitmenin en ağır tarafı. ...
Comments