Hiç vicdansız olmadım hayatta. Her zaman kocamandı kalbim. Bazen yardım edemediğimde sabaha kadar uyumadığım çokçadır. Bir hayvana,yolda gördüğüm bir çocuğa, çiçek satan yaşlı kadına, arkadaşıma, dostuma, koşamadığımda içimde dinmeyen bir acı olur.Yetememenin verdiği acı tarifi imkansız boyuttadır.
Bense acım olduğunda, açsam ,uykusuzsam; sorunumu paylaşmayı sevmem. Sürünerekte olsa kendim halletmeye çalışırım. Bazılarında annem,yada 25 senelik o adam olur ama çoğunda sadece ben.Hallederim ve bunun verdiği güç tarif edilemez. Hatta düşünürüm zoru mu seviyorum diye, cevabım evet olur.Son aylarda kolay istiyorum artık o başka tabii. İşin,paranın, aşkın kolayını.
Dedim ya sorunumu anlatmayı sevmem diye.Çocukkende böyleydim. Annemle babam anlasınlar isterdim. Talepkâr olmadım, olamam. İsterdim ki yüzümden anlasınlar kaleme ihtiyacım olduğunu,kalem kutumun bozulduğunu,silgimin ufaldığını ,yakamın krem rengine döndüğünü, ayakkabımın eskidiğini, mendilimin kirlendiğini, önlüğümün yıprandığını, çantamın çok eskidiğini, ..Ben söylemeden anlasınlar paramın bittiğini. Anladılar. O anlayışsız, güçlü, kıskanç,baskıcı, heybetli babam ben söylemeden tüm bunları anladı, hiç eksik bırakmadı, üstüne üstelik, karne hediyesi olarak 15 gün İstanbul, tiyatro, pastalar, kafeler, Caruso kaseti, sevdiğim aktörün dergisini de düşündü. Ben söylemeden. Sevgi istediğim gibi değildi belki, anneme de çok çektirdi, ama ihtiyaçlar yeterliydi.
Büyüdüm, .Yanımdaki erkekten su,para, yemek istemedim. Dostlarımdan sevgi istediğim oldu birkaç kez onda da tavır tuhaf olunca vazgeçtim istemekten. İstedim ki anlasınlar. Çok acıktığımı, üşüdüğümü, cebimde para olmadığını, karasevdanın verdiği acıyı, acım olduğunu, ağrımı, insan olduğumu anlasınlar. Bekledim. Bekledim ki anlasınlar.
Anladılar mı? Çok az sayıda olanları anladı ki onlar zaten hâlâ hayatımda.
Anlayanlara, Anlamayanlara. Anlata Anlata
Comments