5 sene bu. Hergün bekledim içimde kavuşma anını, ona sarılıp uyumayı. Kimselere diyemedim. Unuttum. Bitti. Yok gitti. Diyemedim deliriyorum ona. Her haline, her mimiğine, her gülüşüne, giyinişine, yüzüklerine, saçına, gözüne, ellerine. ....
Bayılıyorum adama. İçimde ne hayaller, keşfetme, uyuma, sevişme tabii,gülmek, okumak,sanat konuşmak. .Bekledim, yaklaştım, tam uzanacakken itti elimi, kaçtı, istemiyorum da demedi.Belli ki fiziksel bir çekimdi. Bir an göğsünde uyumak için verilir bir ömür. Saçında gezinmesi için parmaklarımın nasıl bir mucize olmalı ki. Yani erkek çok tıpkı kadın gibi. Ama bu başka bir bağ da ona gösteremredikten sonra.
Veda ettim. Özür dilerim dedim. Kimseye söylemeden instegrama gittim. İzledim, ekranın üzerinden saçını okşadım, bir iki yorum yaptım; kimse duymadı, kimse bilmedi. 1 kez dokunamadım, kahve içemedim 1 kez.
Bekledim. Gelmedi. Sevmedi
İçimdeki umut bitti
Peki anlamı ne ki şimdi yaşamanın böyle bir hissi gerçekleştiremedikten sonra. Kavuşamadıktan sonra,yaşamanın faydası nedir ki,ölümün cazibesi karşısında. !
_-_--'--------'''-----''
Comments