Yara

ALYOŞA. ...Bugüne kadar ne yaptımsa, sevgiyle; aşkla yaptım. 

Böyle diyordu Aliye..Dün akşam bşr oyun izledim. Adı ALYOŞA.

İstanbul Devlet Tiyatrosu. Uzun zamandır bir oyunun sonunda böyle zanlı zangır titreyerek ağlamadığımı itiraf etmeliyim. Çok heyecanlandım. Karakteri kendimle çok özdeşleştirdim. 

Sıradışı, renklere, renkliliğe ,aşka kendini adamış; eserlerini bu temellere dayandırarak ortaya çıkaran bir kadın Aliye..

Her tür baskıya rağmen vazgeçmiyor farklı olmaktan, farkla üretmekten. Herkes gibi olma çabası yok..

Hayatı, renkleri, aşkı seviyor. .İzlersiniz çok anlatmayacağım. 

Benim gibi. Çok insana el uzattım tüm hayatım boyunca. Sakınca görmedim bunda. Hiç düşünmedim rengarenk giyinirken ne düşünür insanlar diye. Zamanı geldi sokağın ortasında öpüverdim aşık olduğum, eski erkek arkadaşımı. 

Dans ettim kim neder diye düşünmeden. İnandıklarımı ve gerçekleri söylemekten kaçmadm hiç. 

Birileri beni sevsin diye sevimli görünme çabamda olmadı. 

İnsanlar mutlu oldukça mutlu oldum.Başarılarını kıskanmadım. Taklit etmedim kimseyi. 

Önlerde olayım diye çabalamadım.Önemli görünmek için uğraşmadım. 

Marka giymedim. Yırtık ayakkabıyla dolaştım. Aç kaldım, ama müdaana etmedim. 

Çok sevdim,sevilmedim. .Ama nefret etmedim. 

Herkesi çok sevdim. Yardım etmek için çabaladım. 

Rengarenk yaptım Evimi. 

Siyah, beyaz yapmadım. 

Çocuk oldum. İçimdeki çocuk ölmedi. O hala kahkahalarla gülüyor herşeye. 

Gidin, Alyoşayı izleyin.

Yaşama sevincinize elinizi uzatın. 

Gülümseyin hayata. 

Ve baktınız olmadı. Geri dönün kendinize Kendinizi sevin.

İçinizdeki çocuğa bir şans verin....