Kimbilir kaçıncıya gidiyorum.
Kaç kez valiz topladınız hayatınızda. Ben ..Çok topladım. Yine o günlerden biri işte. Nereye gittiğim sır bu kez yada ben de bilmiyorum. Çocukken çok taşındık. Oyuncaklarım,dergilerim, bebeklerim, arabalarım, puzzlelar, bir sürü kutu odamda, onları özenle hazırlayan ben ortalarında, yaş 7...Sonra 3 kez daha aynı hikaye. Unutmam hiçbirşeyi, detaycıyım, hepsinin aynı anda fotoğrafını çeker beynim. Biblolar da bitince, salona diğer cam eşyaları toplamaya yardıma. Tek tek sarılır biblolar,antikalar.Kutu, kutu kitaplar baş köşede, yanlarında camlar, üzerlerine yazılır "Kırılacaklar ".Kitaplarıma ve oyuncaklarıma da yazalım derim, yazarız.En sona yataklar, birkaç giysi kalır. Toplanılır. Teyzem, anneannem anneye yardımda. Ben dokundurmam eşyalarıma. Kendim yaparım. Hazırız. Herşeyi aldık mı?Son kez kontrol edelim. Geldiler. Araba gelir. Valizlerde hazır. Birkaç adam .İşte başladık. Gidiyoruz. Birşey unuttuk. Anılar, kıyıda köşede, banyoda, odalarda saklanmış anılar çıkarlar köşelerinden arkamızdan bakarlar, biz yeni evin yolunu tutarız, kızgınız babaya, bir ev alsana.
Yeni eve gelinir, aynı özenle yerleştirilir tüm eşyalar. Önce perdeler, komşular görmesin. İkinci ev bu, annemin 3.evi ,kızı var ev sahibinin, büyük bir ev, tavukları var bahçesinde. Hani yedikleri için beni yatağa düşürecekler ya ilerde üzüntüden, o Tavuklar işte. İyi bir kız bu oyun arkadaşım. ...Önce kitaplığım, kitaplarım, biblolarım, bütün oyuncak ve bebeklerim, hazırım ben tam kadro. Bilyelerim de tamam, arabalarımda. Babam beklenecek şimdi. Çünkü trenim, rayları ve küçük ev kurulacak, yapamıyorum tek başıma, dominolarda hazır, trenin rayları ve tren tamam, evi de kurdu, yürüyen bebek baş köşede. Hazırız biz. ..
Çok kalmadık burada da. ...Başka bir evi. Sevmedim burayı. Mahalleyi de insanları da ev sahibini de evi de.Çok da küçük. Üstelik camlı kapı var. .Ses sevmem ki ben.
En uzun bu evde kaldık. Teyzemler yakındı, onların evine geçtik ölümlerden sonra hâlâ oradadır can komşular.
Sonra yine taşındık.Üniversite İçim başka şehre. Sonra İstanbul a taşındık. En son bu evden sadece birkaç kutu ve valizle herşeyi bırakıp çıkmam bu sebepledir sanırım. Eşya istemiyorum artık diye.
Şimdi yine başladım valiz toplamaya, nereye bilmiyorum. Ait olduğu biri yada biryer olmayınca, bilmiyor insan. Eşyalarımın çoğunu bıraktım zaten, yanımda iki çanta bir valiz. Bazen evler görüyorum, hayal kuruyorum, orada bir yaşam hayali. Sonra vazgeçiyorum.
Hayatlardan da bu kadar çabuk gitmeli. Hissedince istemediğini, bir saniye durmamalı orada, hemen almalı valizi çıkmalı yola. Yeni bir hayata, yeni insanlara.
Bazen uzatıyoruz, bahanelere kanıyoruz, doğru olsun istiyoruz o da bizi seviyor sanıyoruz, sanmak istiyoruz. Olur öyle.Kalp bu,olur öyle. ,,
Anladık, sevilmiyoruz, istenmiyoruz. Ne yapıyoruz. Kapatıyoruz evin kapısını üstüne bir de asma kilit takıyoruz. Yola devam ediyoruz yeni umutlarla ,elimizde balonlarla, valizimizde çocukluktan kalma bir oyuncağımız, cebimizde bilyelerimiz, saçlarımız iki örgü, kısa pantolonlu diğer sizi de alarak. .Hoş kalın.Hoşça kalın
Comments